PROF.DR. HÜSEYİN ELMALI SOMA FACİASI İÇİN YAZDI "MAHMUD'U GÖRDÜNÜZ MÜ MAHMUD'U...?

" Mahmud'u  gördünüz mü… Mahmud'u  gördünüz mü…?!"

Gözlerinde telaş ve korku etrafına  bakınarak  böyle sesleniyor,   yalvarıyor sanki.   "Mahmud'u  gördünüz mü… Mahmud'u  gördünüz mü…? İçerde kaldı o! İçerde kaldı …!"  Ülkemiz  14 Mayıs  Çarşamba günü Soma'da meydana gelen maden faciasıyla sarsıldı. O andan itibaren televizyonlardan yürekler yakan manzaralar izlenmeye başladık.  Kimisine ağlayarak baktık, kimine yüreğimiz dayanamadı. Başlığa aldığım sözler de madenden  sağ kurtulan bir genç kardeşimizin sözleri. Kaç gündür kulaklarımdan gitmiyor. "Mahmud'u  gördünüz mü… Mahmud'u  gördünüz mü…? İçerde kaldı o! İçerde kaldı …!" kendi kurtulmuş ama kurtulduğuna sevinemiyor, aklı arkadaşında, içeride kalan Mahmud'unda!! Aman Allah'ım, bu ne alicenaplık, bu ne diğergâmlık, bu ne dostluk,  ne kardeşlik! Ne güzel arkadaşlık. Ne fedakarlık! Arkadaşı Mahmut onun için canından aziz bir varlık… Allah ona rahmet etsin,  ne güzel bir arkadaşmış o, kendisini arkadaşına canından çok sevdirmiş. Ben inanıyorum ki kurtulan Mahmut olsaydı.. O da aynı şeyleri söyleyecekti. Arkadaşını soracaktı. Bilmiyoruz içeride  o can pazarında, aralarında  neler yaşadıklarını, neler yaşandığını...

Kömür madeninde çalışmak nasıl bir duygu acaba? Yerin yüzlerce  kilometre altına ineceksin,  oradan da binlerce kilometre dağın altında yürüyeceksin, yerin üstündeki sevdiklerinin yaşaması için her gün ölümü göze alarak çalışacaksın, o karanlık yerde, yanında sadece arkadaşların olacak, can yoldaşların olacak, onlarla  belki konuşma ve göz göze gelme imkanın olacak, birbirinize ümit, güven ve moral vereceksiniz. Orada, o toprağın derinliklerinde,    Yüce Yaratıcı'na sığınarak ve vardiya arkadaşlarının yanı başında oluşlarından güç ve   destek alarak,   aileni  ve çocuklarını düşleyerek    çalışacaksın. Sonunda da, yerin yüzlerce  kilometre altında, binlerce kilometre içlerinde canından da daha fazla düşündüğün  bir arkadaşlık çıkacak ortaya. Bırak oraya girip çalışmak, apartmanımızın bodrumundaki hazır kömürü alıp dairemize çıkarmak bile zor gelir bir çoğumuza. Onlara da mutlaka zor geliyordur ama, ne yapsınlar ihtiyaç bu, hani derler ya:  "viran olası hane de evlad ü iyal var!"

Diyorum ki o yerin altına inmeyi  para  kazanmak  için  göze  almak çok zor, ama böylesi dostluklar ve kardeşlikler için inilir belki oraya! Çünkü yerin üstünde böyle  dostlukların  varlığı pek nadir de ondan.  Bu  durum, tarih kitaplarımızda okuduğumuz  cephelerde geçen silah arkadaşlıkları gibi bir duygu galiba!

Yukarıda, Soma faciasından kurtulan kardeşlerimizle,  orada maalesef kaybettiğimiz şehit kardeşlerimiz arasındaki  bu ilişki,  bana Yermuk savaşında, Yermuk gazileri ile şehitleri arasında yaşanan ve ashabı kiramdan  Huzeyfeu'l- Adevî'nin şahit olup bize  anlattığı bir olayı hatırlattı. Ben bu Soma ruhuyla o Yermuk ruhunun aynı kaynaktan beslenmiş ruhlar olduğuna inanıyorum.

 Hz. Huzeyfe, savaşın sakinleştiği bir anda  kimisi şehit,  kimisi yaralı  olan arkadaşlarını  merak  eder,  silahını  bırakıp su kırbasını alarak aralarında koşuştururken  inleyen bir ses duyar ve  sesin geldiği tarafa  koşar bir de bakar ki inleyen amcasının oğlu.. son nefesinde ona yetişir, yanındaki kırbasını göstererek: "Biraz su getirdim içer misin?" der, ancak o göz ucuyla " ver!" diye işaret edip, tam içecekken, yanı başlarından bir ses duyulur: "su.. bir yudum su!"  Amcasının oğlu suyu içmez, "ona götür!" diye işaret eder. Huzeyfe, suyu içiremez, çaresiz sesin geldiği tarafa koşar, bakar ki As'ın oğlu Hişam... Tam suyu ona içirmek üzere eğilirken,  üçüncü bir askerin  "su..! " diye inlediği duyulur. Hişam da bu inlemeyi duyunca suyu  içmeyip, "ona götür!" diye işaret eder, suyu içmekten vaz geçer. Huzeyfe o askere koşar, şehitler  arasında  derinden gelen o sesin sahibini güç bela bulur, ama yanına varıncaya kadar ruhunu Mevla'sına teslim etmiş, şehitler kervanına katılmıştır o. Bari Hişam'a yetişeyim der, ama nafile..  Gelir ki o da ruhunu teslim etmiş Yüce Yaradanına. Son bir nefes koşarak amcasın oğluna yetişmeye çalışır, ancak ona ulaştığında onu da  şehadet şerbetini içmiş bulur. 

Büyük Şair  Merhum Mehmed Akif, yaralı  mücahitlerin  aralarında  geçen  bu büyük bir fedakarlık ve feragat örneğini Safahatında şu dizelerle dile getirir:

“Huzeyfetü'l-Adevî der ki: «Harb-i Yermûk'ün,

Yaman kızıştığı bir gündü, pek sıcak bir gün.

İkindi üstü biraz gevşeyince, sanki, kıtal,[1]

Silâhı attım elimden, su yüklenip derhâl,

Mücâhidin arasından açıldım imdada,

Ağır yarayla uzaklarda kalmış efrada.

Ne ma'rekeydi[2] ki, çepçevre, göğsü kandı yerin!

Huda'ya kalbini açmış, yatan bu gövdelerin,

Şehidi çoksa da, gazisi hiç mi yok?.. Derken,

Derin bir inleme duydum... Fakat, bu ses nerden?

Sırayla okşadığım sineler bütün bî-rûh.[3]..

Meğerse amcamın oğluymuş inleyen mecruh.[4]

Dedim: «Biraz su getirdim, içer misin, versem?»

Gözüyle «Ver!» demek isterken, arkadan bir elem,

Enine[5] başladı. Baktım: Nigâh-ı merhameti,[6]

«Götür!» deyip bana îmâda ses gelen ciheti.

Ne yapsam içmeyecek, boştu, anladım, ibram;[7]

O yükselen sese koştum ki: Âs'ın oğlu Hişâm.

Görünce gölgemi birden kesildi nevhaları:[8]

Su istiyordu garibin dönüp duran nazarı.

İçirmek üzre eğildim, üçüncü bir kısa «ah!»

Hırıltılarla boşanmaz mı karşıdan, nâgâh![9]

Hişâm'ı gör ki: O hâlinde kaşlarıyle bana,

«Ben istemem, hadi, git ver, diyordu, haykırana.»

Epey zaman aradım âh eden o muhtazarı..[10].

Yetiştim, oh, kavuşmuştu Hakk'a son nazarı!

Hişâm'ı bari bulaydım, dedim, hemen döndüm:

Meğer şikârına[11] benden çabuk yetişmiş ölüm!

Demek, bir amcamın oğlunda vardı, varsa, ümid...

Koşup hizasına geldim: O kahraman da şehid.»”

Evet Soma'da daha bunun gibi yürek yakan nice acılar oldu. Mahmud'unu arayan  bu kardeşimiz gibi, facia içerisinde kalan arkadaşlarını kurtarmak için  ocağa girip bir daha çıkamayan  Mühendis İbrahim Çelik gibi, ölümün eşiğinden  dönerken üzerine yatırıldığı sedyede bile kirli çizmeleriyle devletin malı olan temiz çarşafı kirletmeme hassasiyeti  gösterip devlet malına titreyen..,  adlarını  bilmediğimiz nice yiğitler tarafından nice fedakarlıklar ve kahramanlık örnekleri sergilendi, nice acılar yaşandı orada. Yıllarca  somadan çıkarılan ve sobalarımızı yakan, odalarımızı  ısıtan  kömür bu sefer, milletçe yüreklerimizi yaktı, gözlerimi ıslattı. Allah ailelerine sabırlar ve dayanma gücü  versin!

Orada kaybettiğimiz kardeşlerimizin hepsinin acıklı  bir,  hatta birkaç hikayesi vardır. Kimisi mutlu  bir yuva kurmak için hayatının baharında inmişti o yerin altına,  kimisi  kurduğu yuvayı  geçindirebilmek için oradaydı,  kimisi çocuklarını büyütüp, okutabilmek ve onlara kendilerinin  yaşadığı hayattan daha mutlu, daha az riskli bir hayat yaşatmak için, kimisi de doğacak çocuklarını düşünerek inmişti  oraya. O yerin altında bunları düşünerek,  hayalleriyle  avunarak çalışıyorlardı. Kimisi yaşlı anne ve babasına bakmak veya yavruları için aldığı bir yuvanın borcunu ödemek  için oradaydı.  Yani hepsi ulvi bir amaç için oradaydı. Orada çalışan  ellerin hepsi Allah Resulü (sav) tarafından öpülen Sa'd b. Muaz'ın eli gibi öpülmeye değer ellerdi.[12] Allah hepsinden razı olsun hepsinin makamı cennet olsun. Geçen yıllarda o kömür madeninde  iftarını açan  Enerji bakanımız da oradaki çalışma şartlarını yerinde incelemiş ve o şartlar altında  oruç tutan, belki birçoğu şu anda aramızda olmayan, o kardeşlerimizle  iftarını açarak  şöyle demişti. "Bu kardeşlerimin burada çalışarak aldığı paralar benim Bakanlıkta aldığımdan daha helaldir." Çok doğru bir tespitti o...

İşte ülkemiz,  bu çok değerli evlatlarını kaybetti. Bizler, bu ulvi amaçlar  için  yerin altına  inen ve orada başlarına gelen bu felaketle  şehitlik  mertebesine ulaşan bu kardeşlerimiz için neler yapmalıyız? Sadece “şehit oldular, Allah mekanlarını cennet etsin”, demekle mi kalacağız? Arkalarında bıraktıkları bağrı yanık, gözü yaşlı insanlar, bizim bu sözlerimizle teselli olacaklar mı? Her gün  babalarının vardiyadan dönüş yolunu dört gözle bekleyen yavruların  şimdi neler yaşayacakları konusunda bir empati yapmayacak mıyız? Şehitlik güzel şey ama, gazilik, yani yaşamak daha güzeldir. Peygamberimiz (sav) "Allah'tan uzun ömür ve güzel amel isteyin" buyurmuştur. Hele böyle bir şehitlik o kardeşlerimizin, inşallah, Allah katında erecekleri manevi kazançlar bakımından tesellimizdir ama,  onların orada bu şekilde aramızdan ayrılmaları bizim için  bir utançtır. Bu olay onlar için şehadetse de bizim için vebaldir. Biz, eğer burada bir ihmalimiz varsa,   Allah'ın  huzuruna ne yüzle çıkacağız.  Bu elim olaydan ne gibi dersler çıkarmalıyız? Bu olayda kimlerin ihmali var? Neden 301 kardeşimizi ömrünün baharında, arkalarında gözü yaşlı çocuklar, eşler ve yaşlı anne-babalar ve daha  bir çok insan bırakarak kara toprağın bağrına tevdi ettik?

İşte milletçe bize düşen bu olayı sağlıklı bir şekilde incelemek,  o değerli kardeşlerimizin başına gelen bu felaketin başka kardeşlerimizin de başına gelmemesi için, bu olaydan ders alarak bir daha tekerrür etmemesi için üzerimize düşen görevi yerine  getirmektir. Burada da asıl amaç "üzüm yemek" olmalıdır. Yaksa "bağcı dövmek" gibi  bir niyet o kardeşlerimizin hatırasına ve onların acısına büyük saygısızlık olur. Böyle bir düşünceyle de hiçbir yere varamayız. Olayda ihmali olan herkes sorumluluğu oranında bunun cevabını ve hesabını vermelidir. Ortaya atılan iddialar büyük bir titizlikle ve iddia sahibinin kimliğine göre değil, adaletin tecellisine göre incelenmelidir. Örneğin: "gaz maskesiyle girilmesi gereken yere gerçekten toz maskesiyle mi girilmiştir?”, Haber doğruysa, buna kim göz yummuştur?, "kömürü ucuza mal etmek"le, kardeşlerimizi  böyle ucuza harcamak arasında doğru bir orantı  var mı? Başka ne gibi ihmaller vardır. Basında dile getirilen iddialar titizlikle incelenmelidir. Bunları, adli ve idari makamların mutlaka soracağına inanıyoruz.

Milletçe bize düşen, bu kardeşlerimize karşı maddi ve manevi görevlerimizi yerine getirmektir. Onların arkalarında bıraktıkları acılı  ailelerine ve çocuklarına, babalarının ve eşlerinin veya evlatların yokluklarının acısının yanına birde maddi sıkıntıların acısını yüklememek ve çektirmemektir. "Bu olay benim başıma gelseydi, bana karşı milletimin neler yapmasını isterdim", düşüncesiyle samimi bir şekilde empati yaparak  hepimiz kendi gücümüz  nispetinde üzerimize düşen görevi yerine getirmeliyiz. Onların yalnız olmadıklarını  hissettirmeliyiz. 

Olayın arkasından başta Cumhurbaşkanımız, Meclis Başkanımız, Başbakanımız, bütün muhalefet liderlerimiz, ilgili bakanlarımız ve bir çok yetkilimiz,  bütün görevlerini iptal ederek veya erteleyerek çok sayıda vatandaşımızla  birlikte Somaya gittiler. O kardeşlerimizin yanında olduklarını ifade etti ve bizzat gösterdiler. Özellikle Enerji Bakanımız Sayın  Taner Yıldız Bey ilk andan itibaren o kardeşlerimizin aralarında bulunarak ve oradan hiç ayrılmayarak acılarını dindirme ve milletimizi  bilgilendirme yönünde takdire şayan çok büyük çabalar harcadı. Bu çalışmaların bundan sonra da devam etmesini ve Soma'nın ve Soma'da çekilen acıların unutulmamasını diliyoruz.

Bugün, 19 Mayıs Atatürk'ü Anma, Gençlik ve Spor Bayramı... Milletimiz, 301 gencini toprağın kara bağrına tevdi ederek giriyor bu bayrama. Bu elim olay dolayısıyla bayramımız yasa dönüştü. Dolayısıyla bütün kutlamalar iptal edilerek  19 Mayıs’ı idrak ediyoruz. Bu duygularla 19 Mayıs Bayramını tebrik ederken, Yüce Mevla'dan milletimize bir daha böyle acılı, yaslı bayramlar göstermemesini  niyaz ediyor, Soma’da kaybettiğimiz 301 şehidimize ayrı ayrı Cenab-ı Allah'tan rahmet; yaralı kardeşlerimize acil şifalar, şehitlerimizin  kederli ailelerine, yakınlarına,  Soma halkına ve bütün  Milletimize başsağlığı diliyorum.

"Mahmut'lar ölmesin!".    Mekanları cennet olsun! Amin!..

Prof. Dr. Hüseyin ELMALI

Yorumlar